FAQ

Ustawa o podatku od osob prawnych nie przewiduje możliwości ulepszenia WNiP. To oznacza, że wszelkie wydatki poniesione na modernizację czy rozbudowę WNiP powinny być zawsze kwalifikowane bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów (nie ma znaczenia wartość dokonanych ulepszeń). 

Czasami dokonywana modyfikacja WNiP będzie powodować powstanie nowej WNiP. Np. w przypadku oprogramowania może to być zakup dodatkowego modułu do posiadanego wcześniej programu. W takim przypadku zakup powinien być potraktowany jako nowa WNiP.

W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 3 500 PLN podatnicy mogą dokonać ich jednorazowej amortyzacji, w miesiącu oddania ich do używania albo w miesiącu następnym. 

Pondato, jednorazowej amortyzacji (”de minimis”) mogą dokonywać mali podatnicy oraz podatnicy, którzy rozpoczęli działalność gospodarczą w tym roku, w którym ją rozpoczęli. Metoda ta może być stosowana wyłącznie do środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 KŚT z wyłączeniem samochodów osobowych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Łączna wartość odpisów amortyzacyjnych nie może przekraczać w roku podatkowym równowartości kwoty 50 000 euro. Przy określaniu limitu nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 3 500 PLN.

Zarówno zgodnie z ustawą o rachunkowości, jak i ustawą o podatku dochodowym, darowiznę należy zaewidencjonować w dacie jej zapłaty (a nie w dacie np. podpisania umowy darowizny). Zaliczamy ją wówczas do pozostałych przychodów operacyjnych. 

Każdemu obiektowi wprowadzonemu do ewidencji środków trwałych należy nadać numer inwentarzowy, który powinien zostać uwidoczniony na obiekcie w sposób trwały np. w postaci tabliczki czy trwałego oznaczenia flamastrem. 

Takie oznakowanie ma służyć przeprowadzeniu rzetelnej inwentaryzacji. Podczas inwentaryzacji ustalany jest faktyczny stan poszczególnych składników aktywów, który ujmuje się w arkuszach spisowych, stanowiących dowody księgowe i zawierających m.in. następujące informacje: rodzaj spisywanych aktywów, ilość i wartość
inwentaryzowanych składników.

Obiektem inwentarzowym jest środek trwały, który pod względem rzeczowym stanowi całość, a więc jest zdolny do samodzielnego wykonywania określonych funkcji i można go wyodrębnić.

Ustawa o rachunkowości nie reguluje szczegółowo zasad przeprowadzania inwentaryzacji składników majątkowych jednostki. Te zasady powinny zostać określone w instrukcji inwentaryzacyjnej, ustalonej przez kierownika jednostki.

Po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego należy przenieść zysk/stratę na rachunek „rozliczenie wyniku finansowego”. Następnie na podstawie uchwały wspólnicy dokonują podziału zysku lub pokrycia straty.

Jeśli sprawozdanie finansowe podlega badaniu, to przed jego zatwierdzeniem biegły rewident musi wyrazić opinię. Wspólnicy mogą przeznaczyć zysk w całości bądź w części na wypłatę dywidendy lub mogą przeznaczyć go na zwiększenie kapitału zapasowego, zwiększenie funduszy specjalnych np. Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych bądź pokrycie straty z lat ubiegłych. 

Zgodnie z Kodeksem Spółek Handlowych (art. 396) na pokrycie straty należy utworzyć kapitał zapasowy, do którego przelewa się co najmniej 8% zysku za dany rok obrotowy, dopóki kapitał ten nie osiągnie przynajmniej 1/3 kapitału zakładowego.

Sposób księgowania wydatków na reklamę w internecie nie został opisany w ustawie o rachunkowości. Są dwie możliwości księgowania tego typu kosztów. Zgodnie z tradycją rachunkową, można zaksięgować je na koncie – pozostałe koszty rodzajowe. Można je również zarachować na koncie – usługi obce. W obu przypadkach VAT z faktury księgujemy na koncie VAT naliczony. 

Jeśli koszty reklamy w internecie dotyczą więcej niż jednego miesiąca, to należy je rozliczyć w czasie, a więc zaksięgować na koncie – rozliczenia międzyokresowe kosztów. To czy dany wydatek należy rozliczyć w czasie powinno wynikać z polityki rachunkowości firmy.

Rozważania w przedmiotowym zakresie sytuacji prawnej, gospodarczej i finansowej wspólników spółek handlowych będących równocześnie osobami prowadzącymi jednoosobową działalność gospodarczą należy:

1) zwrócić szczególną uwagę na możliwość istnienia konfliktu interesów spółki i własnego przedsiębiorstwa;

2) wystrzegać się umów ze spółką, w których przedmiot działalności oraz faktur wystawianych spółce byłby zgodny z jej profilem działalności; 

3) zawierać umowy ze spółką wyłącznie za zgodą walnego zgromadzenia wspólników lub na podstawie pisemnej zgody wszystkich wspólników, przede wszystkim jednak na warunkach typowych w obrocie biznesowym;

4) pamiętać o konieczności zawierania umów przy udziale notariusza w przypadku spółek jednoosobowych;

5) rozważyć zawarcie umowy mandatowej w celu zapobieżenia problemom w rozliczeniach pomiędzy spółką a członkami zarządu z tytułu wykonywania funkcji w organach spółki.

Zgłoszenia rejestracyjnego na druku VAT R muszą dokonać podatnicy, którzy:

– rozpoczynają działalność i chcą od razu zrezygnować ze zwolnienia podmiotowego;
– rezygnują ze zwolnienia podmiotowego w trakcie prowadzonej działalności gospodarczej;
– tracą prawo do zwolnienia. 

Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania jest to specjalna umowa między państwami zawierana celem uniknięcia podwójnego opodatkowania. Polska podpisała umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania prawie ze wszystkimi krajami Europy oraz większością krajów, z którymi w praktyce podejmowana jest współpraca gospodarcza.

Celem umów jest uregulowanie, które z państw zawierających umowę może opodatkowywać dochód podatnika, jeżeli ma on swoją siedzibę (zarząd) w jednym kraju, ale dochody uzyskuje w drugim kraju. 

Dochód uzyskiwany za granicą podlega opodatkowaniu w przypadku, gdy jest on uzyskiwany przez położony w tym kraju tzw. zagraniczny zakład, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi. 

Każda umowa o unikaniu podwójnego podatkowania zawiera swoją definicję zagranicznego zakładu. Jeżeli pewne przepisy są określone inaczej niż w polskiej ustawie, stosuje się przepisy zawarte w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania. 

Zgodnie z większoścą orzecznictw, jedynie rzetelna księga może być dowodem w sprawie. Każda nie zarejestrowana w księdze podatkowej zaszłość gospodarcza stanowi o nierzetelności tej księgi. Organ podatkowy może dokonać opodatkowania w drodze szacunku jedynie wtedy gdy nie posiada innych dowodów niezbędnych do jej ustalenia.

Nierzetelność jest kategorią obiektywną. Dla oceny nierzetelności księgi nie mają znaczenia czynniki subiektywne, towarzyszące dokonywaniu w niej zapisów. 

Za nierzetelną więc zostaje uznana księga, w której nie dokonano zapisu w celu ukrycia osiągniętego przychodu czy też dokonanej czynności, jak też księga, w której przez pomyłkę dokonano błędnego zapisu. 

Gdy księgi nie są uznane za dowód w postępowaniu, ani nie zostały uzupełnione dowodami uzyskanymi w toku postępowania, to podstawy opodatkowania mogą zostać ustalone w drodze oszacowania. 

Kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione celem osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodu m.in.:
• wydatków na nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, 
• nabytych lub wytworzonych we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, 
• ulepszenia środków trwałych, 
• odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych od wartości samochodu przewyższających równowartość 20 000 EURO, 
• naliczonych lecz nie zapłaconych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek i kredytów, 
• kar i odszkodowań orzeczonych w postępowaniu karnym i administracyjnym. 

Obowiązek korekty odliczonego podatku naliczonego dotyczy tych towarów i usług, od których zbywcy przedsiębiorstwa przysługiwało prawo do odliczenia jedynie części podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu.

Zbywca jest zwolniony od korekty, ponieważ w praktyce kończy prowadzenie działalności gospodarczej. Ciężarem dokonywania korekty zostaje obciążony nabywca przedsiębiorstwa. 

Obowiązek korekty nie powstanie w sytuacji, gdy zbywca wykonywał i nabywca będzie wykonywać jedynie czynności opodatkowane. 

Jeżeli przedmiotem zbycia nie była zorganizowana część przedsiębiorstwa, a jedynie niektóre towary lub usługi, to podlegają one opodatkowaniu według reguł ogólnych i na ich nabywcy nie ciąży obowiązek dokonania korekty.

Podatnik ma możliwość opłacania zaliczek w formie uproszczonej, tj. w wysokości 1/12 podatku obliczonego przy zastosowaniu stawek podatkowych obowiązujących w danym roku podatkowym od dochodu z działalności gospodarczej, wykazanego w zeznaniu podatkowym, złożonym w roku podatkowym poprzedzającym dany rok podatkowy, tj. np. w roku 2011 podstawą naliczenia zaliczek uproszczonych jest dochód za rok 2009.

Zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnik wybierający po raz pierwszy uproszczoną formę opłacania zaliczek, ma obowiązek zawiadomić o tym właściwego naczelnika urzędu skarbowego w terminie do 20 lutego roku podatkowego. 

Wydatki na reprezentację to koszty, które ponosi podatnik celem wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenia swojego profesjonalizmu, a więc wydatki promujące firmę.

Do wydatków reprezentacyjnych można zaliczyć: 
• koszty na usługi gastronomiczne, 
• zakup żywności i napojów, 
• drogie upominki, 
• wydatki na ponadstandardowy wystrój firmy.

Do kosztów reprezentacyjnych nie zalicza się wydatków poniesionych na:
• standardowe kwiaty doniczkowe, 
• utrzymanie trawników, krzewów, drzew nieodbiegających od rosnących w okolicy.

Wydatki te mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

W pewnych sytuacjach, koszty reprezentacyjne mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, jeśli są zwyczajowo przyjęte. Dotyczy to wydatków na drobny poczęstunek, podawany podczas spotkań z kontrahentami w siedzibie firmy, tj. zakup kawy, herbaty, soków, słodyczy, jak i wydatków dotyczących usług cateringowych. 

W odróżnieniu od spotkań organizowanych w siedzibie podatnika, w przypadku spotkań biznesowych w restauracji czy kawiarni trudno mówić o braku chęci promowania swojego wizerunku i profesjonalizmu, a więc te koszty reprezentacji nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu. 

W przypadku dochodu osób zagranicznych z tytułu odsetek, prawa autorskich i usług niematerialnych takich jak usługi doradcze, księgowe, prawne, zarządzania itp., podmiotem zobowiązanym do obliczenia, pobrania i wpłaty podatku do urzędu skarbowego jest podmiot krajowy, który dokonuje tego na rzecz zagranicznego podatnika. 

Podatek pobierany jest ze świadczenia należnego podatnikowi w dniu jego wypłaty, a następnie odprowadzany do właściwego urzędu skarbowego w terminie do 7 dnia następnego miesiąca. Opodatkowaniu podlega przychód, który nie może być pomniejszany o koszty jego uzyskania.

Następnie podmiot krajowy rozlicza podatek z urzędem skarbowym na formularzu CIT-10Z, który składa do końca pierwszego miesiąca roku następującego po roku podatkowym, w którym powstał obowiązek wpłaty podatku. Ponadto, musi złożyć podatnikowi informacje o uzyskanym przychodzie i pobranym podatku ryczałtowym na formularzu IFT-2R w terminie do końca trzeciego miesiąca roku następującego po roku, w którym wpłacono podatek.

Zasady rozliczania podatku reguluje w pierwszej kolejności umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania (jeśli jest podpisana pomiędzy danymi krajami oraz podmiot zagraniczny dostarczy certyfikat rezydencji podatkowej). Jest to umowa zawierana między państwami, które w jej treści porozumiały się co do tego, które państwo będzie miało prawo do opodatkowania dochodów uzyskanych na swoim terytorium przez podatników z siedzibą na terytorium drugiego państwa. Umowa określa również wysokość tego podatku. 

Wiele zasad dotyczących rozliczania podatku jest również uregulowanych w ustawie o podatku dochodowym, jednak pierwszeństwo nad tą ustawą ma ww. umowa.

Za nieodpłatne świadczenia nie uważa się świadczeń dotyczących kwot wchodzących w skład wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji. Podatnik prowadzący działalność gospodarczą nie uzyskuje w ten sposób przychodu podatkowego, ale nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od tej części wartości początkowej, którą otrzymał nieodpłatnie.

W przypadku otrzymania środka trwałego, odpisy amortyzacyjne są ujmowane w ewidencji środków trwałych, natomiast nie są uwzględnione w księdze przychodów i rozchodów.

Ponadto, do nieodpłatnych świadczeń nie zaliczamy również otrzymanych środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych otrzymanych w drodze spadku i darowizny (w tym przypadku odpisy amortyzacyjne stanowią koszty uzyskania przychodów w pełnej wysokości).

Podatek VAT może stanowić koszt uzyskania przychodów przede wszystkim w sytuacji gdy podatnik jest zwolniony od podatku od towarów i usług. Drugą sytuacją jest nabycie przez podatnika towarów lub usług w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług, które są zwolnione od podatku od towarów i usług. 

Jeżeli mamy do czynienia z leasingiem finansowym, który traktuje się jak nabycie towaru, to kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego z tytułu nabycia – nie więcej niż 6 000 zł. 

Natomiast w przypadku użytkowania samochodu na podstawie leasingu operacyjnego lub umowy najmu/ dzierżawy podatnik nabywa usługę. W takim przypadku kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od raty lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodu lub pojazdu, nie może przekroczyć kwoty 6 000 zł.

Jeżeli po zakończeniu umowy leasingu, przedsiębiorca wykupi samochód osobowy, to z faktury dokumentującej zakup takiego samochodu kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku VAT.

Aby podatnik mógł dokonać zmniejszenia zobowiązania, musi posiadać potwierdzenie odbioru faktury korygującej. Jedynie w wyjątkowych przypadkach nie jest wymagane potwierdzenie. W roku 2011 potwierdzenie odbioru korekty faktury korygującej nie jest konieczne:

1) w przypadku eksportu towarów, wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz dostawy towarów, dla której miejsce opodatkowania znajduje się poza terytorium kraju;
2) wobec nabywców, na których rzecz jest dokonywana sprzedaż: energii elektrycznej i cieplnej, gazu przewodowego, usług telekomunikacyjnych i radiokomunikacyjnych;
3) w pozostałych przypadkach, jeżeli w wystawionej fakturze, do której odnosi się korekta, nie wykazano kwoty podatku. 

Zgodnie z u.p.d.o.f., odsetki od pożyczek są zaliczane do przychodów z kapitałów pieniężnych, jeżeli udzielanie pożyczek nie jest przedmiotem działalności gospodarczej. Jeżeli udzielanie pożyczek jest przedmiotem działalności gospodarczej, odsetki należą do przychodów z działalności gospodarczej. 

Nie jest tu istotne, czy udzielanie pożyczek zostało uznane za przedmiot działalności gospodarczej np. we wpisie do ewidencji działalności gospodarczej. Jeżeli pożyczki są udzielane częstotliwie, pożyczkodawca jest uczestnikiem rynku usług finansowych i działa z profesjonalizmem cechującym przedsiębiorców – uzyskuje on przychód z działalności gospodarczej. W obu przypadkach odsetki stanowią przychód dopiero w momencie ich faktycznego uzyskania. 

W przeciwieństwie do dochodów z działalności gospodarczej opodatkowanych na zasadach ogólnych, dochody z kapitałów pieniężnych (odsetki) nie podlegają zsumowaniu z innymi dochodami i są opodatkowane podatkiem ryczałtowym w wysokości 19% przychodu. Opodatkowanie przychodu oznacza, że podatnikowi nie przysługuje w tym przypadku prawo potrącenia kosztów uzyskania przychodów.

Dla potrzeb podatku dochodowego od osób fizycznych nie ma znaczenia, czy menedżer ma zarejestrowaną pozarolniczą działalność gospodarczą, nawet jeśli polega ona na świadczeniu usług zarządzania przedsiębiorstwem, ponieważ wszelkie przychody menedżera osiągane z tytułu wykonywania usług na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze podlegają zawsze zaliczeniu do przychodów osiąganych z działalności wykonywanej osobiście.

Jeśli podatnik zagraniczny uzyskuje od podmiotu polskiego wynagrodzenie z tytułu umowy o dzieło lub zlecenie, to podlega ono opodatkowaniu podatkiem ryczałtowym w wysokości 20%.

Jeśli chcemy zastosować umowę międzynarodową, umożliwiającą ograniczenie lub niepobieranie podatku, to podatnik zagraniczny musi przedstawić podatnikowi krajowemu certyfikat rezydencji.

Umowy zlecenia/o dzieło zawarte przez polskiego podatnika za granicą podlegają w Polsce opodatkowaniu na zasadach ogólnych. 

Ryczałtowa forma opodatkowania jest korzystne dla budżetu państwa, ponieważ obarczenie płatnika (polskiego nabywcy) odpowiedzialnością za pobranie podatku powoduje skuteczność ściągania podatku od zagranicznych podmiotów. Ponadto, jest ono korzystne dla zagranicznych podatników, ponieważ nie mają obowiązku poznawać polskiego prawa podatkowego i samodzielnego dokonywania rozliczeń.

Dochody z tytułu wynajmu, dzierżawy oraz innych form korzystania z nieruchomości są opodatkowane w państwie, w którym położona jest nieruchomość. W związku z tym, jeśli polski podatnik uzyskuje dochód z tytułu nieruchomości położonej za granicą, to płaci on podatek dochodowy za granicą. To czy dochód jest opodatkowany w Polsce, zależy od zapisów umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, tj. czy znajduje zastosowanie metoda zaliczenia, czy metoda wyłączenia.

Pojęcie nieruchomości jest definiowane zgodnie z prawem cywilnym państwa położenia nieruchomości. W przypadku majątku położonego w Polsce nieruchomość obejmuje nie tylko grunty, ale również m.in. lokale stanowiące odrębne nieruchomości.

Każdy podatnik rozlicza podatek dochodowy w urzędzie skarbowym, właściwym według jego miejsca zamieszkania. Jest to miejsce, w którym przebywa z zamiarem stałego pobytu nie zawsze tożsame z miejscem zameldowania podatnika. 

Dla podatników, nie będących obywatelami polskimi, nie posiadających w Polsce miejsca zamieszkania, Minister Finansów wskazał kilkanaście urzędów skarbowych, które znajdują się na terenie poszczególnych województw i zajmują się rozliczaniem dochodów podatkowych nierezydentów. 

Przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze. Prawa autorskie dzielone są na: osobiste i majątkowe. Prawa osobiste nie podlegają 
zrzeczeniu się ani zbyciu, natomiast prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie pisemnej umowy.

W przypadku twórców pracodawca może zastosować 50% stawkę kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem że przychód uzyskiwany jest z tytułu wykonania utworu bądź przedmiotu praw własności intelektualnej. Warunkiem koniecznym do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów jest przeniesienie majątkowego prawa autorskiego przez twórcę lub udzielenie zamawiającemu licencji na korzystanie z danego utworu. 
To pracodawca (płatnik) ponosi odpowiedzialność i jeśli zastosuje zbyt wysoką stawkę kosztów uzyskania przychodów, to będzie zobowiązany do zwrotu tej kwoty do urzędu skarbowego. 

Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 9 listopada 2010 r., wydatki na spotkanie biznesowe mogą stanowić koszt uzyskania przychodu pod warunkiem, że spotkania odbywają się w restauracji, położonej poza po miejscowością, w której podatnik ma swoje biuro. 

Wydatki na spotkania w lokalach gastronomicznych odbywające się w miejscowościach, w których podatnik ma swoje biura są kosztami reprezentacji i dlatego nie mogą stanowić kosztów podatkowych. W przypadku spotkań z kontrahentami poza miejscowością, w której znajduje się biuro, podatnik nie może poprzez spotkania kształtować wizerunku firmy. Dlatego też, wydatki nie należą do kosztów reprezentacji i mogą stanowić koszty podatkowe.

Aby obliczyć limit uprawniający do skorzystania ze zwolnienia podmiotowego VAT, należy wziąć pod uwagę sprzedaż z roku poprzedniego. W 2010 r. świadczenie usług w zakresie nauki jazdy było zwolnione z podatku VAT. Dlatego też, obrotów z tego tytułu nie bierzemy pod uwagę przy obliczaniu limitu (mimo że działalność ta nie jest już objęta zwolnieniem przedmiotowym w roku 2011 r.). W związku z tym, podatnik może skorzystać ze zwolnienia podmiotowego VAT w 2011 r. do momentu przekroczenia przez niego limitu 150 tys. zł. 

Fakturę korygująca ujmujemy na tych samych kontach, co pierwotną fakturę. Ujmujemy ją zapisem czarnym (po przeciwnych stronach) lub czerwonym (w kwotach ujemnych). 

Zgodnie z art. 29 ustawy o VAT, aby móc zmniejszyć podatek VAT, musimy posiadać potwierdzenie odbioru faktury korygującej przez kontrahenta. 

Fakturę należy zaliczyć do kosztów w dacie jej otrzymania. W przypadku podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów, dniem poniesienia kosztu jest dzień wystawienia faktury lub rachunku. W związku z tym trzeba zaksięgować otrzymaną fakturę w dacie poniesienia kosztu, czyli wystawienia otrzymanej faktury. 

Zgodnie z art. 22 ustawy o PIT, w sytuacji gdy dokonane zostały już zapisy w KPiR, a faktura dotarła do firmy po dacie wystawienia, wolno ją ująć w momencie faktycznego otrzymania, z dokonaniem stosownego opisu przyczyny, w miejscu przewidzianym na wpisywanie uwag w księdze.

Zgodnie z art. 6 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, odpisy i zwiększenia, o których mowa w art. 3-5 i 6a tej ustawy obciążają koszty działalności pracodawcy. Z art. 4 wynika możliwość kształtowania przez pracodawcę wysokości odpisu na ZFŚS w układzie zbiorowym pracy, regulaminie wynagradzania, czy w porozumieniu z pracownikiem wybranym przez załogę do reprezentowania jej interesów.

Dodatkowy odpis na ZFŚS będzie stanowił koszty uzyskania przychodów, jeżeli zostanie przelany na oddzielny rachunek ZFŚS oraz jego dokonanie znajduje umocowanie w wyżej przytoczonych regulacjach. 

Ponadto, ZFŚS musi być utworzony na podstawie stosownych wewnątrzzakładowych przepisów prawa pracy (układ zbiorowy, regulamin wynagradzania), przewidujących możliwość jego dokonania zgodnie z ustawą o ZFŚS. Jest to warunek często podkreślany w orzecznictwie organów podatkowych. 

Zgodnie z art. 12 ustawy o PIT, do przychodów ze stosunku pracy zaliczymy wszystkie świadczenia określone w tym artykule, tj.: wynagrodzenia zasadnicze i za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, pozostałe świadczenia ponoszone za pracownika, zarówno pieniężne jak i nieodpłatne. 

Ponieważ powyższy katalog nie jest zamknięty, to oznacza, że w przypadku organizowanego konkursu dla pracowników nagrody należy również zaliczyć do przychodów ze stosunku pracy. 

Zgodnie z art. 67a ordynacji podatkowej, umorzenie zaległości podatkowej stanowi ulgę uznaniową stosowaną przez organy podatkowe w sytuacji, gdy chodzi o ważny interes podatnika bądź interes publiczny. 

Ważny interes podatnika występuje, gdy urząd uzna, że z powodu nadzwyczajnych, losowych przypadków podatnik nie jest w stanie uregulować zaległości podatkowych (np. znaczne pogorszenie stanu zdrowia). 

Ważny interes publiczny może powstać, gdy w wyniku zapłaty zaległości podatkowych podatnik zmuszony byłby do stosowania środków pomocy państwa ze względu na brak możliwości zaspokojenia roszczeń np. swoich pracowników w przypadku zwolnień grupowych. 

Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 21 kwietnia 2011 r., jeśli pracodawca zbiorowo ubezpiecza pracowników i wykupuje polisę ubezpieczeniową dla wielu z nich, a opłata za tę polisę jest zryczałtowana, niezbędne jest wykazanie, że możliwa jest identyfikacja ceny konkretnej usługi ponoszonej na rzecz konkretnego pracownika, ponieważ przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują doliczenia do dochodu pracownika wartości świadczeń , gdy nie można określić wartości świadczenia dla poszczególnych pracowników. 

Opodatkowany może być bowiem jedynie przychód w konkretnie określonej dla danego podatnika wysokości, odpowiadający ściśle wartości uzyskanego przez niego nieodpłatnego świadczenia. Muszą istnieć kryteria pozwalające na zindywidualizowanie i przypisanie konkretnym osobom wysokości osiągniętego przez nie przychodu. Jeżeli zaś nie można ustalić wartości przychodu z nieodpłatnych świadczeń, nie może być on uwzględniony w podstawie opodatkowania i w konsekwencji opodatkowany.

Zgodnie z ogólną zasadą kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Według ww. art. 16 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Mimo iż usługi cateringowe nie są bezpośrednio wskazane w tym artykule, to zwrot w szczególności sugeruje, że jest to katalog otwarty, co oznacza, że do kosztów reprezentacji mogą być zaliczane również inne koszty ponoszone na cele reprezentacyjne. Koszty reprezentacji są kosztami ponoszonymi w związku z podejmowaniem działań, mających na celu ułatwienie nawiązywania i podtrzymywania kontaktów handlowych oraz jednoczesne promowanie podmiotu gospodarczego w sposób pośredni poprzez tworzenie pozytywnego wizerunku przedsiębiorstwa.

Jeżeli usługa cateringowa polega na wielogodzinnym spotkaniu z pracownikami, na którym omawiane są sprawy związane z bieżącą działalnością, to wówczas poniesiony wydatek będzie stanowił koszt uzyskania przychodu. Jeśli jednak spotkania lub konferencje są organizowane dla kontrahentów i potencjalnych klientów, to w tej sytuacji usługa cateringowa nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu. 

Co do zasady, eksport towarów podlega opodatkowaniu według preferencyjnej 0% stawki VAT. Niemniej, aby móc zastosować tę stawkę, zgodnie z art. 41 ustawy o VAT podatnik powinien uzyskać:

• w przypadku eksportu bezpośredniego (gdy wywozu dokonuje dostawca) – dokument celny potwierdzający wywóz towarów będących przedmiotem eksportu;

• w przypadku eksportu pośredniego (gdy wywozu dokonuje nabywca) – kopię dokumentu, w którym urząd celny określony w przepisach celnych potwierdził wywóz tych towarów poza terytorium Unii Europejskiej. 

Jeżeli ww. warunek nie został spełniony, to wówczas podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji za dany okres rozliczeniowy, lecz w okresie następnym, stosując stawkę podatku 0%, pod warunkiem otrzymania potwierdzenia przed upływem terminu złożenia deklaracji podatkowej za ten następny okres. Jeśli na skutek braku odpowiedniego dokumentu również w tym terminie eksport towarów został opodatkowany według stawki VAT właściwej dla obrotu krajowego, to otrzymane w późniejszym czasie potwierdzenie uprawnia do dokonania korekty podatku należnego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym otrzymano ten dowód.

Zasadniczo dokumentem celnym potwierdzającym wywóz towarów z Polski poza terytorium UE jest komunikat IE-599. Zgodnie jednak z art. 194 Ordynacji podatkowej, dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich stwierdzone. W związku z tym, w razie braku komunikatu IE-599 możliwe jest posłużenie się odpowiednią decyzją właściwego naczelnika urzędu celnego potwierdzającą wywóz towarów. Zostało to również potwierdzone w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 22 stycznia 2009 r.

Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 25 maja 2011 r., dla samochodu, który posiada zaświadczenie wydane przed 1 stycznia 2011 r., z którego wynika, że jest to pojazd samochodowy wymieniony w art. 86 ust. 4 ustawy o VAT i zostało to wpisane w dowodzie rejestracyjnym, nadal możliwe jest odliczanie podatku naliczonego zawartego w fakturach VAT dokumentujących zakup paliwa. Istotne jest, aby nie dokonać w przedmiotowym samochodzie żadnych zmian od czasu przeprowadzenia tego badania oraz należy być zarejestrowanym jako czynny podatnik VAT.
A zatem, jeśli w chwili zakupu od samochodu można było odliczyć VAT w całości (a nie był to samochód z kratką) oraz samochód posiada zaświadczenie ze stacji kontroli pojazdów, iż spełnia warunki określone w art. 3 ust. 2 ustawy o zmianie ustawy o VAT albo jeśli był nabyty przed 1 stycznia 2011 r., to obecnie można odliczać podatek VAT od paliwa do tego samochodu.

Zgodnie z art. 8 ustawy o VAT, refakturowanie oznacza fakturowanie odsprzedaży usług. Do takiej odsprzedaży dochodzi, jeżeli podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług.

Od pewnego czasu w wyjaśnieniach organów podatkowych dominuje stanowisko, że refakturowanie kosztów mediów na najemców i dzierżawców nie jest możliwe. Kwoty należne z tytułu obciążania najemców kosztami mediów powiększają podstawę opodatkowania usług najmu (jako świadczenia należne od nabywców usług najmu), a w konsekwencji są opodatkowane w ramach usług najmu i dzierżawy. 

Dlatego też przy obciążaniu najemców kosztami dostarczania wody oraz odprowadzania ścieków należy stosować stawkę podstawową 23% – w przypadku opodatkowanego stawką 23% świadczenia usług najmu lokali użytkowych lub zwolnienie od podatku – w przypadku zwolnionego od podatku świadczenia usług najmu lokali mieszkalnych. 

Potwierdza to stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 13 czerwca 2011 r.

Zgodnie z art. 86 ustawy o VAT, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. A zatem odliczenie podatku naliczonego jest uzależnione od zakresu wykorzystywania przez podatnika towarów i usług. Musi wystąpić określony związek między czynnościami opodatkowanymi a nabytymi towarami lub usługami zawierającymi podatek naliczony. 

Bez wątpienia wydatki poniesione przez podatnika na spotkania z kontrahentami mają na celu utrzymanie, polepszenie czy też nawiązanie stosunków gospodarczych, co w efekcie może przyczynić się do zwiększenia obrotów działalności opodatkowanej, a tym samym ma związek z działalnością opodatkowaną. W związku z tym, podatnik powinien mieć prawo do odliczenia podatku VAT z tytułu nabycia kawy, herbaty oraz słodyczy przeznaczonych na potrzeby spotkań z kontrahentami. 

Ponadto, zgodnie z wyrokiem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 11 grudnia 2008 r. w sprawie Danfoss i AstraZeneca, w przypadku, gdy ww. wydatki mają cel biznesowy, a nie czysto konsumpcyjny, podatnik jest uprawniony do odliczenia podatku naliczonego związanego z ich nabyciem. 

Sposób ujęcia wydatku na zakup samochodu na gruncie podatku dochodowego zależy od tego, czy samochód spełnia definicję środka trwałego oraz od ceny jego zakupu. Samochód uznajemy za środek trwały w dniu przyjęcia do używania, jeżeli przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej przez działalności gospodarczej przekracza rok. 
Cena nabycia obejmuje kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania samochodu, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia, montażu itp. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy.
Jeżeli przewidywany okres używania samochodu nie będzie przekraczał roku, samochód ten nie będzie stanowił środka trwałego, a wydatek na jego nabycie zaliczymy do kosztów uzyskania przychodów w dacie poniesienia.
Jeżeli okres używania samochodu przekracza rok, to wówczas istotna jest wartość środka trwałego. Jeśli będzie ona niższa niż 3.500 zł, to można zaliczyć wydatek bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów i nie ma wówczas obowiązku wprowadzenia samochodu do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.
Jeżeli samochód jest samochodem osobowym lub innym pojazdem samochodowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, to zgodnie z art. 3 ustawy o VAT przy zakupie można odliczyć jedynie 60% kwoty określonej w fakturze, nie więcej niż 6.000 zł.
Istotne jest to, że wykup samochodu z leasingu stanowi czynność odrębną od korzystania z niego na podstawie umowy leasingu. Oznacza to, że po raz drugi można odliczyć 60% podatku, nie więcej niż 6000 zł (pierwszy raz odliczano VAT od faktur za użytkowanie pojazdu). 

Zgodnie z art. 13 ustawy o PIT, o formie opodatkowania umowy zlecenia decyduje kwota za wykonanie całej umowy. Jeżeli umowa jest zawarta na dłuższy okres np. kilka miesięcy, czy też na czas nieokreślony i w umowie wpisano stałą kwotę miesięczną (poniżej 200 zł) – to i tak bierze się pod uwagę łączne wynagrodzenie z tej umowy zlecenia. W tej sytuacji nie ma zastosowania podatek ryczałtowy (18% zaliczki od przychodu), lecz podatek w formie zaliczki na zasadach ogólnych. Potwierdza to interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 29 kwietnia 2011 r. 

Ponadto, nie są objęte ryczałtem przychody, jeżeli w umowie zlecenia nie określono konkretnego wynagrodzenia wprost za całość prac, lecz ustalono je np. według stawki godzinowej, prowizyjnie, akordowo bądź w jeszcze inny sposób. Wówczas również podatek podlega rozliczeniu na zasadach ogólnych. Oznacza to, że zaliczka miesięczna w wysokości 18% jest obliczana od przychodu w danym miesiącu, która następnie jest pomniejszana o 20% kosztów uzyskania przychodu i o potrącone składki na ubezpieczenia społeczne, a następnie zaliczka na podatek jest pomniejszana o pobraną składkę zdrowotną).

Zgodnie z ustawą o VAT, podatnik ma prawo do dokonania odliczenia podatku VAT od zakupów poczynionych przed rejestracją, o ile występują przesłanki świadczące o tym, iż zakupione towary i usługi będą wykorzystywane do bieżącej (lub przyszłej) działalności opodatkowanej. Potwierdza to interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 8 grudnia 2011 r. 

Zdaniem ww. Izby Skarbowej, aby zrealizować nabyte prawo do odliczenia podatku konieczne jest złożenie deklaracji dla potrzeb podatku od towarów i usług za okresy rozliczeniowe, w których wnioskodawczyni otrzymywała faktury VAT dokumentujące przedmiotowe zakupy, lub odpowiednio za dwa kolejne okresy rozliczeniowe – zgodnie z art. 86 ust. 10 i 11 ustawy – po uprzednim złożeniu zgłoszenia rejestracyjnego VAT-R, w którym wnioskodawczyni wskaże okres rozliczeniowy, od którego jako podatnik podatku VAT czynny chce korzystać z możliwości odliczania podatku naliczonego związanego z poniesionymi wydatkami.

W przypadku gdy umowa sprzedaży dotyczy sprzedaży na raty prawo własności towaru przechodzi na nabywcę wraz z zapłatą ostatniej raty. Do momentu uiszczenia ostatniej płatności środek trwały pozostaje własnością sprzedawcy.

Amortyzacji podlegają środki trwałe stanowiące własność lub współwłasność podatnika, a więc dopiero po uzyskaniu prawa płatności do danego środka trwałego. Takie stanowisko potwierdzają organy podatkowe oraz sądy administracyjne.

Zgodnie z art. 86 ustawy o VAT, prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za miesiąc lub kwartał, w którym podatnik otrzymał fakturę dokumentującą nabycie towaru lub wykonanie usługi bądź też potwierdzającą dokonanie przedpłaty w formie zaliczki, zadatku lub raty wiążącej się z powstaniem obowiązku podatkowego. W związku z tym, podatek VAT można na bieżąco rozliczać. Wyjątkowa sytuacja dotyczy podatnika VAT rozliczającego się metodą kasową – w jego przypadku VAT może zostać odliczony dopiero w momencie zapłaty ostatniej raty. 

Z punktu widzenia możliwości zastosowania analizowanego zwolnienia kluczowe jest, aby ostatecznie należności z tytułu sprzedaży trafiały na rachunek bankowy podatnika (o którym mowa w poz. 36 załącznika do rozporządzenia ws. zwolnień). Żadna kwota należna w związku ze sprzedażą na rzecz klientów nie może był opłacona gotówką. W związku z tym, dokonywanie płatności za towary zakupione przez klientów za pośrednictwem przelewu bankowego, przekazu pocztowego, płatności za pobraniem u kuriera oraz płatności za pośrednictwem internetowego systemu płatności bezgotówkowych spełnia warunki, aby uznać, że zapłaty są dokonywane w całości za pośrednictwem poczty lub banku. W rezultacie, w sytuacjach tych zostaje spełniony warunek konieczny do zastosowania zwolnienia z ewidencjonowania sprzedaży wysyłkowej za pomocą kas rejestrujących.