Eksport usług występuje, gdy miejscem świadczenia usług jest terytorium innego państwa.

Niezależnie od tego, czy usługa na rzecz podmiotu zagranicznego jest wykonywana w kraju, czy poza nim, o miejscu jej opodatkowania decyduje wskazane dla niej w ustawie o VAT „miejsce jej świadczenia”.

Jeżeli usługa świadczona jest na rzecz kontrahenta spoza kraju i spoza Unii Europejskiej obowiązek podatkowy zostaje przeniesiony na nabywcę usługi. W takiej sytuacji powstanie u niego obowiązek rozliczenia podatku od tej usługi z tytułu jej importu. Dla polskiej firmy będzie to czynność niepodlegająca opodatkowaniu VAT. Jeżeli usługa nie podlega opodatkowaniu w Polsce, należy ją udokumentować fakturą, bez wykazania w niej kwoty podatku należnego. Faktura powinna zawierać adnotację: „odwrotne obciążenie”. Na jej podstawie zobowiązanym do rozliczenia podatku będzie usługobiorca. Polska firma nie jest jednak z tego tytułu pozbawiona prawa do odliczenia VAT od poniesionych w kraju wydatków związanych ze świadczeniem tej usługi.

Wartość świadczenia trzeba wykazać w deklaracji VAT-7k (w poz. 11), mimo że usługa nie podlega opodatkowaniu.

Przyjęło się stanowisko organów skarbowych, że w przypadku świadczenia usług na rzecz zagranicznych kontrahentów należy postąpić analogicznie, jak w przypadku świadczenia usług dla kontrahentów krajowych – wartość usług należy ująć w deklaracji za miesiąc, w którym powstałby obowiązek podatkowy, w przypadku, gdyby usługi były świadczone w kraju.

Stosowanie odpowiedniego kursu walut do celów podatku VAT reguluje art. 31a ust. 1 ustawy o VAT- kursu średniego danej waluty obcej ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego.

Fakt świadczenia eksportu podatnik usług powinien udokumentować zarówno fakturą VAT, jak i bankowym dowodem otrzymania zapłaty za wykonaną usługę. Podatnik powinien także dysponować dokumentacją, która potwierdzałaby wykonanie usług poza granicami Polski.